Toprak ana kışın üşümesin diye, ormandaki tüm ağaçlar seferber olmuş, toprağın üstünü yapraklarla örtmüşler. Ağaçlar yıl boyu beslendikleri toprağa o kadar saygı duyuyorlar ki; kendilerini çepeçevre saran yaprakları üşüme pahasına döküp hem toprak anayı koruyorlar, hem de en değerli yapraklarıyla besliyorlar. Yıl boyu hayatta kalmak için toprak ana tarafından beslenen ağaçların, bunun karşılığı olarak sundukları bir teşekkür sanki bu ritüel. İnsanoğlu olarak bu ahengi her yıl olduğu gibi bu yılda izliyoruz. Bu enfes olaya şahit olmak, doğanın vermek istediği dersi yerinde almak ve bizden de küçük bir teşekkür sunmak için soluğu doğanın içinde alıyoruz. Doğa bize diyor ki; en değerliniz vazgeçemediğimiz ne varsa uğruna vazgeçtiğinizdir. Aynı en kıymetli yapraklarını toprağa veren ağaçların hikayesindeki gibi.

EÇFOD üyesi gezgin ruhlu arkadaşlar ile doğa uyumadan görmek için sabahın erken saatlerinde yola çıkıyoruz. Rotamızda yapraklarını dökmüş Domaniç ormanları var. Havanın soğukluğuna aldırış etmeden elimizde makineler ile sisli havanın gizemini fotoğraflıyoruz. Sis öyle ki bir anda göz gözü görmezken, kısa bir süre içinde ortamı terk ekip gidiyor. İçinde sakladığı gizem tüm güzellikleriyle gün yüzüne çıkıyor. Bu oyundan çok fazla keyif aldığı kesin çünkü gün boyu bir çok kez tekrarlıyor. Gizemli sisin ardından bazen virajlı bir yol, bazen de ağaçların yansımaları ile güzelleşen bir göl kalıyor.

Uykusu gelmiş doğaya bir de bu karelerden bakın, bakalım neler göreceksiniz?

Son söz; binlerce kilometre uzakta olduğu için aramızda olamayan sevgili eşim, seni düşünerek çektim bu fotoğrafı. Sen yanımda olsaydın, soğuk ellerimi ısıtmak için bu ateşi yakmama gerek kalmayacaktı. Sıcak ellerini tutup hem ellerimi hem de ruhumu ısıtmak isterdim.